Rozdział 6

  "I know exactly how you feel."
       Szli jedną z uliczek Zakopanego, trzymając się za ręce. Wyglądali jakby byli parą zakochanych w sobie ludzi i chyba niewiele ich dzieliło od takiego stanu. Przynajmniej ona tak właśnie się czuła. Zawsze śmiała się, kiedy znajome wspominały o motylach w brzuchu i innych niezrozumiałych przez nią uczuciach, które towarzyszyły miłości.  Uważała, że są wymyślone, albo mocno naciągane, tylko po to, by chwalić się nimi przy innych. Jednak odkąd poznała Markusa, nie była już taka pewna swoich przekonań. Może po prostu nigdy w swoim dwudziestojedno letnim życiu nie zakochała się tak prawdziwie. Może związek, w którym była przez kilka dobrych lat wcale nie opierał się na miłości, a jedynie przyzwyczajeniu do obecności drugiej osoby przy jej boku. Dopiero teraz, kiedy ten wspaniały skoczek patrzył w jej oczy, czuła się niesamowicie, jak gdyby czas zatrzymał się w miejscu. Przestała przejmować się zupełnie nieistotnymi sprawami, zostawiła za sobą wszystko to, czym żyła do tej pory, tylko po to, by znów być koło niego. By czuć to, co odczuwała kiedy był  w pobliżu. Bezpieczeństwo, szczęście i pewność, że od teraz jej życie będzie wyglądało zupełnie inaczej. Że jej życie będzie miało wreszcie sens.

      Spacerowali tak już dłuższy czas, jednak obydwoje nie zamierzali jeszcze wracać do mieszkania. Chcieli nacieszyć się tą chwilą, kiedy otaczał ich jedynie wschód słońca oraz zupełna cisza, spowodowana tak wczesną porą dnia. Cieszyli się, że choć przez kilkanaście minut nikt im nie przeszkadzał, że mogli zająć się sobą, że mogli wreszcie odpocząć.

- Zimno ci?- zapytał brunet i nie czekając na odpowiedzieć, przytulił dziewczynę mocno do siebie. Nie wiedziała czy zrobił to, by ją ogrzać, czy był to jedynie pretekst by być bliżej niej. Mimo wszystko nie odepchnęła go, tylko uśmiechnęła się najpiękniej jak umiała i położyła głowę na ramieniu skoczka. Tego jej brakowała odkąd zjawiła się tu w Zakopanem. Tej czułości, ciepła i poczucia, że ktoś się nią przejmuje.

- Jak jesteś obok, to nic mi już nie przeszkadza.- odpowiedziała po dłuższej chwili namysłu, a chłopak jeszcze bardziej wzmocnił uścisk.

- Ty też to czujesz?- popatrzyła na niego ze zdziwieniem, udając że nic z jego słów nie rozumie.- No wiesz, czy czujesz to samo co ja?
- A co ty właściwie do mnie czujesz?- zapytała i przystanęła na chwilkę. Chciała mieć pewność, że to wszystko dzieje się naprawdę. Minęło trochę czasu, zanim Markus odważył się cokolwiek powiedzieć, ale zdawała sobie sprawę, że nie jest mu łatwo się przed nią otworzyć. Zresztą czy po dwóch trzech dniach znajomości mógł się przed nią otworzyć jeszcze bardziej?

- Lubię Cię.- to stwierdzenie troszkę ją rozbawiło, jednak nie zamierzała się z niego śmiać.- Nawet bardzo Cię lubię.- o tak, teraz bardziej się postarał. Brunetka uśmiechnęła się delikatnie i puszczając jego rękę odeszła kilka kroków przed siebie, zostawiając go w tym samym miejscu, w którym stali dosłownie kilka sekund wcześniej.

- Ja też Cię lubię Markus.- powiedziała, kiedy ponownie zjawił się obok niej.  
- A jeśli powiem, że się w tobie zakochałem.- popatrzyła na niego z zaciekawieniem.- Uwierzysz mi?

- Może nie od razu, ale będziesz miał cały tydzień, żeby mnie do tego przekonać.
- Nie obrazisz się jak zacznę już teraz?- zaprzeczyła kiwnięciem głowy i znów poczuła na ustach delikatny pocałunek. Uwielbiała kiedy ją całował. Za każdym razem dotykał jej ust w taki sposób, że nie mogła się od niego oderwać. W tej chwili czuła, że ma już wszystko. Musiała tylko powalczyć, by nikt nie zabrał jej tego szczęścia.
         
          Brunetka leżała na łóżku wtulona w miękką, jasno różową pościel i walczyła z samą sobą by otworzyć szerzej oczy. Było to dla niej zbyt ogromne wyzwanie, dlatego dała za wygraną i jedyne co zrobiła, to naciągnęła na głowę cieplutka kołderkę. Miała nadzieję, że teraz już nikt nie przerwie jej snu, jednak kiedy miała z powrotem wrócić do krainy Morfeusza, usłyszała ten niezwykle donośny, a tym samym denerwujący dzwonek do drzwi. I nawet poduszka, którą zakrywała właśnie swoje uszy, nie uwalniała jej od tego przeklętego dźwięku.

      Odrzuciła pościel na bok, po czym z wielkim bólem otworzyła szeroko oczy. Niemal natychmiast oślepiły ją promienie słońca, które wpadały przez szybę prosto na jej łóżko. Zasłoniła dłońmi twarz, jakby broniąc się przed nastaniem kolejnego dnia a następnie ziewnęła głośno. Przez chwilę myślała, że ktoś dobijający się do jej drzwi kilka minut wcześniej, wreszcie odpuścił, ale zmieniła zdanie kiedy po raz kolejny usłyszała ten przeraźliwy dźwięk. Skrzywiła się na samą myśl, że za chwilę znów ktoś użyje przycisku po drugiej stronie drzwi, a chcąc temu zapobiec, niemal w podskokach ruszyła aby wreszcie przywitać przybyłego gościa.

- Nie masz serca.- rzuciła widząc roześmianego bruneta i niewzruszona jego obecnością, powróciła do łóżka. Znów nakryła się po samą szyję i przytulając się do poduszki, postanowiła kontynuować przerwaną czynność.
- Po wczorajszej nocy i naszym porannym spacerze, spodziewałem się z twojej strony więcej entuzjazmu na mój widok.- skoczek z udawanym przejęciem wszedł do mieszkania, taszcząc za sobą sporych rozmiarów walizkę. Postawił ją przy drzwiach, a później z niedowierzaniem wpatrywał się w leżącą dziewczynę, która powoli zasypiała. Uśmiechnął się tylko zawadiacko i bez uprzedzenia, wskoczył z impetem na łóżko. Brunetka podskoczyła przestraszona i gdyby nie szybka interwencja Markusa, najprawdopodobniej spadłaby z hukiem na podłogę.
- Oszalałeś!- krzyknęła i chciała odepchnąć od siebie chłopaka, ale on okazał się być szybszy. Przytrzymał ją mocniej i pocałował na krótką chwilę. Dobrze wiedział jak ją uspokoić.
- Owszem, na twoim punkcie.- na jego twarzy znów pojawił się uśmiech, a wraz z nim rząd śnieżno białych zębów.- Wstawaj piękna, nie możemy spędzić całego dnia w łóżku. Przynajmniej nie odsypiając. - mruknęła coś niezrozumiale, po czym przylgnęła do niego całym ciałem.- Aniu proszę, nie zmuszaj mnie do ostateczności.
- O jakiej ostateczności mówisz?- powiedziała znów zaspanym głosem i objęła rękoma szyję skoczka.- Oh Markus, jestem taka zmęczona.- może i podobała mu się taka niewinna wersja brunetki, ale nie zamierzał jej odpuścić. Uważał, że tydzień to niewiele czasu, więc musiał go wykorzystać efektywnie. Wziął dziewczynę na ręce i z nieodgadnionym wyrazem twarzy kierował się w stronę łazienki. Kiedy znalazł się już w niewielkim pomieszczeniu i otworzył drzwi kabiny prysznicowej, niemal natychmiast się obudziła.
- Co ty chcesz zrobić?- spytała z zaskoczeniem, ale skoczek nic jej nie odpowiedział, tylko wszedł pod prysznic trzymając ją nadal na rękach, a następnie w przeraźliwie szybkim tempie odkręcił kran z zimną wodą. Nie musiał długo czekać na jej reakcję, bo krzyk dziewczyny pojawił się kilka sekund później. Lodowata woda spływała po jej ciele i orzeźwiała niemal wszystkie komórki ciała.
        Takiej pobudki nie miała jeszcze nigdy w życiu. I nigdy w życiu też, nie chciała nikogo tak skrzywdzić jak jego w tej chwili. Otworzyła oczy i już miała wypowiedzieć w jego stronę kilka ostrych słów, jednak zamiast tego wybuchła głośnym śmiechem. Skoczek był równie mokry i równie orzeźwiony jak ona. W takiej wersji jeszcze go nie widziała.
     Kiedy tylko woda przestała na nich pryskać przytuliła się niego mocno, drżąc z zimna.
- Jesteś nienormalny.- skwitowała, kiedy postawił ją na ziemi i otulił ręcznikiem.- Nie wiem, jak mogłam pozwolić Ci tu zamieszkać.
- Możesz jeszcze się wycofać.- powiedział z uśmiechem.- Jedno słowo i już mnie nie ma.
- Wiesz.- przerwała na chwilę i popatrzyła na niego z zainteresowaniem.- Chyba zaryzykuje i wytrzymam z tobą ten jeden tydzień.
- Bo mnie bardzo lubisz?
- Właśnie dlatego.- powiedziała cicho i nadal drżąc z zimna, wpatrywała się z uśmiechem w przemoczonego Eisenbichlera.

Kolejne kłamstwo?

***
Podrzucam wam nowość,
żebyście o mnie nie zapomnieli ;-)
A może przy tym zmobilizuje niektórych do pisania xD
Buziaczki ;*