Rozdział 1

         Weszła do dużego pomieszczenia i ze zdziwieniem stwierdziła, że jak na tak późną porę, mało klientów zawitało tego dnia do klubu. Mogłaby przysiąc, że odkąd tu pracowała nie widziała tak małego ruchu. Zaledwie dwie osoby siedziały przy małym stoliku, nie mówiąc już o parkiecie, który jak dotąd odwiedzała tylko przechodząca tamtędy kelnerka, a nie robiła tego przecież za często. Ucieszyła się nawet, bo od kilku dni odczuwała już zmęczenie i kolejna noc na nogach, mogłaby się dla niej źle skończyć. Czasami żałowała, że zatrudniła się w takim miejscu. Praca kelnerki nie była zbyt wdzięczna. Zwłaszcza, kiedy musiała radzić sobie z pijanymi, czasami nachalnymi mężczyznami. Mały problem, jeśli podrywali ją w sposób kulturalny faceci w jej wieku, gorzej jeśli autorem komplementów stawali się panowie „starsi  stażem” jak zwykli siebie nazywać. Od kilku tygodni starała się szukać czegoś innego, jednak ani studia, ani też wykształcenie wyższe o które się dopiero starała nie pozwoliło jej, półki co, zmienić pracy na lepszą. Dlatego każdego dnia z uśmiechem na twarzy przychodziła do klubu i bez większego zastanowienia przebierała się w strój firmowy, a następnie brała się do pracy.
- Jak dobrze, że jesteś.- usłyszała za sobą dobrze znany jej głos. Monika, urocza blondynka już maszerowała od stolika do stolika z żółtą szmatką w ręce.- Za chwilę będziemy mieli tu urwanie głowy.- zdezorientowana brunetka rozejrzała się ponownie po pomieszczeniu i uśmiechnęła się szeroko.
- Przecież wcale nie mamy klientów.
- Ty nic nie wiesz?- brunetką pokręciła delikatnie głową.- Aniu, zaraz zjawią się tu skoczkowie narciarscy. Wczoraj wieczorem zarezerwowali całą salę.
- Jak to?
- Nie wiem.- zaśmiała się.- Wiem tylko, że za chwilę będzie tutaj spory ruch. I nie mam pojęcia jak sobie we dwie z tym poradzimy.

Odpoczynek musiała odłożyć na inny dzień, to było pewne. Teraz mogła się jedynie modlić, aby ten wieczór minął spokojnie, oczywiście w miarę możliwości.

        Kiedy po raz kolejny tego wieczoru podeszła zbierać puste kufle od piwa, jej nogi na chwilę odmówiły posłuszeństwa. Była już nieźle zmęczona, ale nie było się czemu dziwić. Od czterech godzin nieustannie chodziła po lokalu i obsługiwała gości. Nie sądziła, że ten dzień w pracy będzie aż tak ciężki. Przecież nie była robotem na baterie i czuła, że jeśli nie usiądzie choć na chwilę, nie będzie dała rady przepracować kolejnych godzin. Tylko kto się tym przejmował? Na pewno nie ci, którzy przyszli się bawić. Przez chwilę pomyślała, że tez chciałaby być na ich miejscu. Nie pamiętała kiedy ostatni raz była na imprezie i dobrze się bawiła. Zresztą nie miała nawet czasu by pójść do kina, czy na lody, bo zawsze znajdywała milion powodów by zrobić coś bardziej pożytecznego.
Od kiedy pamiętała, nie miała czasu by zrobić coś dla siebie.

         Usiadła na chwilę przy barze i uśmiechnęła się krzywo do blondynki, która tak samo jak i ona była już nieźle zmęczona. Cieszyła się tylko, że towarzystwo przy stolikach bawiło się nadzwyczaj spokojnie. Nigdy dotąd nie miała okazji oglądać świętujących sportowców, ale musiała przyznać, że jak na samych mężczyzn zachowują się jak na dżentelmenów przystało. Kiedy kryzys zmęczenia minął, musiała na nowo wrócić do swoich obowiązków. Podeszła do stolika, przy którym siedziało około dziesięciu osób i z uśmiechem na ustach przyjęła kolejne zamówienie.
- A może usiądzie pani do nas na małą chwilę?- usłyszała splot angielskich słów, kiedy przyniosła to, o co prosili. Popatrzyła na bruneta, z którego ust zostało wypowiedziane to zdanie i uśmiechnęła się uroczo. Nawet nie wiedział, jak bardzo chciałaby się do nich przyłączyć. Najchętniej zrzuciłaby z siebie ten strój i piła z nimi do białego rana, jednak doskonale wiedziała, jakie byłby tego konsekwencje. Nie mogła sobie pozwolić na utratę pracy, nie w sytuacji, gdy sama siebie utrzymywała.
- Bardzo bym chciała, ale niestety nie mogę.
- Nawet na kilka minut?- zapytał inny chłopak i odwzajemnił jej uśmiech.- Będziemy panią kryć przed szefem.- Ania roześmiała się cicho i pokręciła głową.
- Myślę, że nawet to mi nie pomoże.- w ich twarzach dostrzegła zawód i  nawet jeśli był udawany, po raz kolejny miała ochotę się roześmiać. Musieli ją obserwować już od jakiegoś czasu, bo za każdym razem kiedy podchodziła do ich stolika uśmiechali się do niej i próbowali zagadywać.- Jestem w pracy i nie mogę z wami świętować.- powiedziała, rozkładając bezradnie ręce, po czym odeszła w stronę baru. Nadal jednak miała na ustach uśmiech. To dziwne, ale ta ich prośba poprawiła jej nastrój. Odwróciła się jeszcze w ich kierunku, a widząc na sobie rozmarzone spojrzenie bruneta i ten jego wspaniały uśmiech, poczuła jak się rumieni. Musiała przyznać, że był przystojny. Może nawet bardzo przystojny. Ten uśmiech, brązowe oczy, sprawiały że ugięły się pod nią nogi. Pracowała w klubie od dwóch miesięcy, ale czegoś takiego nie poczuła jeszcze nigdy.

Cholera, był świetny! 

        Wiedziała, że powoli zbliża się już koniec tej nocy. Bardzo długiej, pracowitej ale też i z miłymi akcentami. Jeszcze długo czuła na sobie spojrzenie chłopaków z tamtego stolika. Od swojej koleżanki dowiedziała się, że owa grupka to skoczkowie niemieccy. Owszem, może i kojarzyła ich twarze, ale nie była zagorzałą fanką skoków więc nie umiałaby ich rozpoznać. Rozmawiała właśnie z Moniką siedząc na barowym krześle, kiedy poczuła jak silna męska dłoń oplata delikatnie jej talię. Odwróciła się by zobaczyć kto zakłóca jej spokój i wstrzymała na chwilę oddech. Przed oczyma ujrzała owego bruneta uśmiechającego się do niej samymi kącikami ust. Był tak blisko, że bez problemu mógłby ją teraz pocałować. Na całe szczęście nie próbował tego zrobić.
- Może dasz się namówić na jeden taniec?- doskonale wiedziała, że gdyby to zrobiła złamałaby wszystkie zasady panujące w tym miejscu.- Chyba mi nie odmówisz?- Ostatnie co teraz chciała, to zobaczyć zawód w jego oczach.
- Nie odmówię.- musiała zrobić coś, aby znów się uśmiechnął.- Kończę za godzinę i wtedy na pewno nie odmówię.- skoczek ożywił się natychmiast i niemal jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki na jego ustach pojawiło się zadowolenie.
- W takim razie będę czekał.- może to idiotyczne, ale rzeczywiście miała nadzieję, że będzie na nią czekać. Pierwszy raz od wielu miesięcy miała ochotę potańczyć, porozmawiać z kimś godnym uwagi. Miała nadzieję, że wreszcie jej się to uda.

          Brunetka wyszła z klubu dokładnie o godzinie czwartej. Przemierzyła schodki, które dzieliły ją od chodnika i rozejrzała się dookoła. Początkowo nie zauważyła nikogo, jednak kiedy poczuła obce  ręce na swojej talii, zrozumiała, że nie jest sama. Odwróciła się powoli, a widząc przed sobą znajomą twarz, odetchnęła z ulgą i po raz kolejny tej nocy uśmiechnęła się.

- Czekałeś.- stwierdziła, nadal patrząc prosto w jego czekoladowe oczy.
- Przecież muszę z tobą wreszcie zatańczyć.- delikatnie chwycił dłoń dziewczyny.- Tam niedaleko jest fajne miejsce.- nie czekając na odpowiedz, pociągnął ją za sobą. Zresztą czy ona zamierzała mu odmówić?

***

Wiem, że rozdział nie jest najwyższych lotów, 

ale chyba zapomniałam jak się pisze ;p Wybaczcie.

 Dziękuję, za te wszystkie komentarze pod prologiem, za waszą obecność ;*

Cieszę się, że zawsze mam do kogo wracać ;*
Buziaczki ;)