Prolog

"Do you ever think of me, when you lie?

Lie down in your bed, your bed of lies
And I knew better, than to look in your eyes
They only pretend, you will be mine
And you know how you made me, believe
You had me caught in every web, that you weaved
But do you ever think of me, when you lie?
Lie down in your bed, your bed of lies..."

- Czy kiedykolwiek myślisz o mnie, gdy kłamiesz?
 
        Z jej ust padło jedno, jedyne pytanie, które do tej pory powtarzała sobie tylko w myślach. Dziś mogła je zadać patrząc mu prosto w oczy. Te piękne, brązowe, niegdyś radosne oczy, które pokochała mocno niemal od pierwszego wejrzenia. Wtedy oddałaby życie diabłu, by spojrzeć w nie chociaż przez krótką chwilę - dziś udawała zarówno przed nim jak i przed samą sobą, że nie chce ich już nigdy oglądać. Doskonale wiedziała, że tym razem to ona kłamie, ale dzięki temu odczuwała ulgę, a raczej jej nędzną cześć, która chociaż na chwilę pozwalała przestać płakać. 

      On milczał, a ona rozpaczliwie szukała w jego spojrzeniu odpowiedzi na swoje pytanie.  Tak bardzo chciała poznać wreszcie odpowiedź, jednak patrząc w jego oczy nie widziała zupełnie nic. Jakby cała radość, która była w nich jeszcze kilka tygodni temu, zmieniła się w pustkę. Zupełną pustkę.

      Dla niej ta pustka była równoznaczna z obojętnością. A jeśli był obojętny na to co się między nimi stało, to  nic do niej nie czuł. To znaczy, że nigdy jej nie kochał, nawet odrobinę.
      To właśnie w tej chwili, jej serce rozpadło się na milion małych kawałeczków. Nie wtedy, gdy ją okłamywał, nie wtedy gdy dowiedziała się prawdy, ale teraz, gdy zobaczyła na własne oczy tę obojętność.

      Po jej policzku spłynęła łza, którą natychmiast otarła wierzchem dłoni. Czuła się tak, jakby  ktoś przebijał jej serce ostrym sztyletem już kolejny raz, mimo to uśmiechnęła się delikatnie. Czekała do ostatniej chwili na znak, że się myli, że to nie prawda, ale on nadal stał przed nią i nic nie mówił.

      Nie potrzebowała już żadnych słów. Milczenie było wystarczającą odpowiedzią na pytanie. Odwróciła się od niego i powoli zaczynała stawiać niepewne kroki. A kiedy wiedziała, że nie będzie próbował jej zatrzymać, stanęła i ze łzami w oczach powiedziała, coś co było najszczerszą prawdą.

- Jeśli byłam tylko kolejną dziewczyną, wstydzę się tego, że mi nie przeszło.

***

Nie sądziłam, że kiedyś to nastąpi, ale wracam ;)

Skoczny świat znów mnie tutaj przyciągnął.

Mam nadzieję, że tęskniliście chociaż odrobinkę,

bo ja stęskniłam się za Wami bardzo ;)
Buziaczki ;*